Kleinschaligheid als in op maat werken

De huidige crisis legt de zwakte van de organisatie van de huidige zorg bloot. Nog dikwijls wordt ze georganiseerd in collectieve grootschalige voorzieningen: voor ouderen in WZC, voor mensen met een beperking in ‘instellingen’, voor kwetsbare jongeren in ‘internaten’. Het zijn collectiviteiten aan de rand van onze samenleving waar mensen een groot risico lopen op besmetting eens een virus in huis is. Een andere organisatie van de zorg dringt zich op, een nieuwe taal evenzeer.

Op maat

Weg van de collectiviteit luidt de trend naar kleinschaligheid in. Maar de zorg in die grote centra kleinschalig organiseren, daarmee is de kous niet af. Opdelen in kleine groepjes is niet voldoende. Kleinschalig wonen en ondersteunen betekent wel op maat werken. Het betekent ingaan op de vraag: ‘Heeft degene die woont echt vat op hoe/waar/met wie …. hij woont?’ Een woning is immers de plek die uitdrukking geeft aan wie je bent, waar, met wie, en hoe je wenst te leven. Het is ook de plek waar je je veilig moet kunnen voelen, die aangepast is aan jouw noden, en waar je zelf een goede buur of medebewoner bent voor de anderen. In je eigen woning bepaal jij wie er op bezoek komt, en waar en met wie je wil eten.

Dialoog

Zij die hierbij ondersteuning nodig hebben, hebben ook deze wensen en ideeën over wonen. Luisteren naar deze wensen is dus niet meer dan normaal. Kijken in de omgeving naar wie hierin een rol van betekenis kan spelen, en zo nodig de ervaring en de expertise van professionele zorgaanbieders in rekening brengen. Samenwerkingen dringen zich op, een dialoog tussen de zorgvrager en zijn omgeving enerzijds en zorgaanbieders anderzijds, over huidige doelgroepen en sectoren heen, met als ultiem doel: woon-en zorggarantie voor iedereen met een ondersteuningsnood.

We zijn allemaal kwetsbaar

Of je nu een beperking hebt, je leeft in armoede, je hebt een deuk in je geestelijke gezondheid of je wordt ouder: we zijn allemaal kwetsbaar, we hebben of krijgen op een dag allemaal nood aan ondersteuning. Het heeft dus geen zin om mensen nog op te delen in doelgroepen of hokjes. Het heeft ook geen zin om nog te spreken vanuit sectoren. Als je een beperking hebt, is die toch niet ineens weg omdat je 65 wordt?